Er is geen kwaad in de wereld; slechts onze gedachten omtrent dingen doen ons die als kwaad zien. Als we consequent „en wat is daar zo erg aan?” blijven vragen zal alle kwaad schijn blijken te zijn.
Antwoord:
Als middel tegen angst kan dit goed helpen. Ik beantwoord een tegenwerping. Wat is het ergste dat me zou kunnen overkomen? Dat mijn antwoord als lachwekkend inadequaat wordt ontmaskerd? En wat is daar zo erg aan? Dat ik me belachelijk of ongeloofwaardig maak? En wat is daar zo erg aan? En zo voort. In veel gevallen helpt een dergelijke vraagstelling bij onthechting, en is het daar gegeven antwoord van toepassing.
Een andere wijze waarop dit kan werken is doordat het helpt zaken in het licht van de eeuwigheid te beschouwen: goed, dit gebeurt, en over enige miljarden jaren sterft het heelal de warmtedood. Is dit nu dan werkelijk zo belangrijk? In wezen wordt hiermee de zinloosheid over het gehele bestaan afgeroepen, en dus goed evenzeer als kwaad ontkend — want het argument geldt evenzeer voor daden van nobele zelfopoffering, of momenten van diepe vrede en vreugde.
Wij beschouwen dingen enkel als kwaad uit onkundeꜛ van de werkelijke gronden. We beschouwen het gedrag van een straatschoffie enkel als slecht doordat we ons niet realiseren hoe hij zo geworden is. Als we dat wel begrijpen maakt onze morele afkeur plaats voor medelijden.
Antwoord:
Als het om morele afkeur gaat heeft dit argument enige waarde, maar het kwaad in de wereld is veel groter dan het morele aspect. Wij kunnen begrip voor en medelijden met de Nazi's hebben (en behoren dat wellicht te doen), maar dat maakt het kwaad van het lijden dat zij de Joden hebben aangedaan niet minder, en erkenning van de daders zonder erkenning van de slachtoffers vergroot nogmaals het kwaad dat die laatsten is aangedaan.
Er is kwaad waarop morele termen in het geheel niet van toepassing lijken, zoals de beruchte aardbeving in Lissabon. ((Of zouden we hier uit begrip tot medelijden jegens God en de duivel moeten komen?))